Κουτοπονηριά
Υπάρχει μία σιωπηλή
κουτοπόνηρη συμφωνία για την αλλαγή του ονόματος του ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ σε ΛΙΜΑΝΙ
ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ που προωθείται απ’ το Μαρκόπουλο με τη συγκατάθεση του Υπουργείου
Εσωτερικών.
Όταν
κάποιος έρχεται από την Αθήνα και θελήσει να ακολουθήσει τις πινακίδες για
πρώτη φορά, θα βρεί το όνομα ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ με μικρά γράμματα κάτω από το ΛΙΜΑΝΙ
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ στην πινακίδα που υπάρχει στη διχάλα ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ – ΒΡΑΥΡΩΝΑ μετά το
Μαρκόπουλο. Μόλις φτάνουμε στο Μαρκόπουλο οι πινακίδες μας οδηγούν περιφερειακά
στο δρόμο προς ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ με τρεις
ενδείξεις ΛΙΜΑΝΙ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ. Κατόπιν θα
πρέπει να φτάσουμε στο ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ εκατό μέτρα πριν το Αστυνομικό Τμήμα για να
συναντήσουμε την πινακίδα που ευθεία δείχνει ΑΥΛΑΚΙ και αριστερά ΠΟΡΤΟ
ΡΑΦΤΗ. Μετά 100 μέτρα όμως, κοντά στο
Αστυνομικό Τμήμα η ένδειξη ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ εξαφανίζεται και τη θέση της παίρνει στην πινακίδα το ΛΙΜΑΝΙ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ ενώ ευθεία κρατάει το όνομά του το ΑΥΛΑΚΙ.
Γιατί;
Ποιος έβαλε αυτή την πινακίδα; Η οργανωμένη πλαζ στο Αυλάκι πήρε το όνομα ΔΗΜΟΣ
ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ αλλά για τη στιγμή έμεινε με πιο λεπτά γράμματα και το ΠΟΡΤΟ
ΡΑΦΤΗ. Πιστεύω ότι του χρόνου θα
εξαλειφθεί.
Στον
τηλεφωνικό κατάλογο «Νομού Αττικής» από το 1991 στην περιοχή Μαρκοπούλου
περιλαμβάνεται ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟ – ΚΑΛΥΒΙΑ – ΚΕΡΑΤΕΑ – ΚΟΥΒΑΡΑΣ και ΛΙΜΕΝΑΣ
ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ !!! Χάθηκε το ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ.
Ρωτάμε το Δήμο Μαρκοπούλου ποιος και με ποιο
σκεπτικό κάνει όλες αυτές τις αλλαγές; Μήπως έγινε κανένα δημοψήφισμα για την
αλλαγή του ονόματος του ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ σε ΛΙΜΑΝΙ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ που εμείς δεν το
γνωρίζουμε;
Γιατί
δεν υπάρχει το θάρρος να μπει ανοιχτά το
θέμα αλλαγής του ονόματος , αλλά προωθείται κουτοπόνηρα; Το θίξαμε και στο προηγούμενο
φύλλο αλλά «φωνή βοώντος εν τη ερήμω»
Νομίζει ο Δήμος Μαρκοπούλου ότι θα το ξεχάσουμε; Αυτή η εφημερίδα πάει σε 8.000 σπίτια. Δηλαδή αυτά που λέμε
λίγο πολύ περνάνε απ’ το μάτι εικοσιπέντε με τριάντα χιλιάδων ατόμων. Δεν
μπορείτε να κωφεύετε ακόμη κύριοι.
Το
όνομα μιας περιοχής, μιας πόλης δεν εξαφανίζεται απ’ το χάρτη με απόφαση του
Δημοτικού Συμβουλίου. Δεν πρόκειται για κάποιο δρόμο. Πρόκειται για το ΠΟΡΤΟ
ΡΑΦΤΗ και το όνομα αυτό είναι βίωμα, είναι συναίσθημα, είναι ιστορική μνήμη.
Δεν ανησυχείτε από την οργή που προκαλείτε στον κόσμο;
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΑ ΟΙΚΙΑΚΑ ΑΠΟΒΛΗΤΑ ;
Η ευαισθητοποίηση και η γνώση
μπορούν να σώσουν τη θάλασσα του Πόρτο Ράφτη
Απ’ το πρώτο φύλλο αυτή η
σελίδα ξεκίνησε με την εξής φιλοσοφία:
να δώσει κάποιες γνώσεις και κάποια τεχνικά στοιχεία στον αναγνώστη ώστε
να συνειδητοποιήσει ότι η επέμβασή του πάνω στη φύση θα πρέπει να είναι
προσεκτική και μελετημένη. Τα’ απόβλητα του ανθρώπου υπήρξαν αιτίες μεγάλων
ασθενειών και επιδημιών όπως η χολέρα, η
φυματίωση, ο τύφος, κλπ.
Στη
βιομηχανική μας εποχή η επεξεργασία των αστικών αποβλήτων είναι επιβεβλημένη
και κατοχυρωμένη από διεθνείς νόμους. Η μόλυνση των υδάτων συνεπάγεται το
θάνατο των βιολογικών οργανισμών. Είναι ακόμα καιρός τα πενιχρά υπόγεια ύδατα
να μην τα μολύνουμε και τη θάλασσα του Πόρτο Ράφτη να τη σώσουμε.
Οι
εγκαταστάσεις καθαρισμού λυμάτων που προτείνουμε στους Πορτοραφτιώτες δεν
αποτελούν την ιδανική λύση. Αποτελούν
όμως μέσα ανάσχεσης μέχρι πότε ο Δήμος αναλάβει γενναίες και γρήγορες
πρωτοβουλίες για τη μελέτη και εφαρμογή υπονόμων και κεντρικών εγκαταστάσεων
βιολογικού καθαρισμού. Ο Δήμος Μαρκοπούλου θα πρέπει να κατανοήσει ότι Πορτο Ράφτη με μολυσμένη θάλασσα λίγα θα μπορεί να προσθέσει στον
προϋπολογισμό του. Εμείς οι Πορτοραφτιώτες θα πρέπει να το κατανοήσουμε ότι
χρειάζεται σταυροφορία για να σώσουμε τα νερά και τη θάλασσά μας. Η ένταξη στο
σχέδιο πόλεως θα επιφέρει την αύξηση της δόμησης, την αύξηση της ρύπανσης,
πρέπει να πάρουμε μέτρα. Στα δύο προηγούμενα φύλλα της εφημερίδας μιλήσαμε για
τους σηπτικούς και απορροφητικούς βόθρους. Σήμερα θα μιλήσουμε για τις διώροφες
δεξαμενές καθιζήσεως (δεξαμενές IMHOFF).
Οι
δεξαμενές αυτές ονομάστηκαν έτσι από το όνομα του δημιουργού τους, του Γερμανού
τεχνικού Imhoff που για
πρώτη φορά τις χρησιμοποίησε το 1904. Πρόκειται για μία εγκατάσταση που στο
παρελθόν είχε εκτεταμένες εφαρμογές ακόμα και σε μεγάλες αστικές κοινότητες.
Περιγραφή και τεχνικά
χαρακτηριστικά
Όπως φαίνεται και στο σχήμα
πρόκειται για δεξαμενές δύο συγκεκριμένων ορόφων όπου στον πρώτο γίνεται η
καθίζηση και στον δεύτερο η συγκέντρωση και η αναεροβική χώνεψη της
καθιζάνουσας λάσπης. Τα καθιζάνοντα στερεά που συγκεντρώνονται στον πρώτο όροφο
ολισθαίνουν δια μέσου των σχισμών επικοινωνίας με τον κάτω χώρο του δεύτερου
ορόφου όπου οι οργανικές ουσίες υφίστανται μία αναεροβική ζύμωση και μία σταθεροποίηση που καθιστά τη λάσπη
(εκεί συγκεντρώνονται τα περισσότερα παθογόνα βακτηρίδια) «έτοιμή» για τελική
επεξεργασία.
Η
διαδικασία «χώνεψης» μετασχηματίζει ένα μέρος των οργανικών ουσιών σε νερό και
ένα άλλο μέρος, βασικά σε διοξείδιο του άνθρακα
και αέριο μεθανίου (βιολογικό αέριο). Το σχήμα των δεξαμενών θα πρέπει
να είναι τέτοιο ώστε το αέριο που αναπτύσσεται στο χώρο χώνεψης να μην
εμποδίζει την καθίζηση που γίνεται στον πρώτο όροφο.
Πριν
φτάσουν τα λύματα στη δεξαμενή καθιζήσεως θα πρέπει να περάσουν από μία σχάρα
με άνοιγμα 40-50 χιλ. όπου συγκρατούνται
μόνο σχετικά αβλαβή στερεά υλικά. Αυτό είναι απαραίτητο για να μην
βουλώνουν οι σχισμές επικοινωνίας του πρώτου με το δεύτερο όροφο.
Η
απόδοση των δεξαμενών Imhoff
είναι εκείνη που έχουμε στις δεξαμενές καθιζήσεως, δηλαδή, μείωση κατά 30% του BOD5 (Biochemical Oxygen Demand).
Η απαιτούμενη ποσότητα οξυγόνου που χρειάζονται οι μικροοργανισμοί για να
αφομειώσουν, σε διάστημα πέντε ημερών, τις περιεχόμενες στο υγρό οργανικές
ουσίες. Όσο πιο υψηλό είναι το BOD5
τόσο μεγαλύτερη είναι η ρύπανση.
-Μείωση κατά 90% των καθιζήσιμων στερεών.
-Μείωση κατά 60% του συνόλου των αιωρούμενων στερεών.
Η
μικροβιακή μείωση δεν είναι ιδιαίτερα υψηλή, αρχίζει από 25% και μπορεί να
φτάσει, εάν η διαστασιολόγηση των δεξαμενών είναι σωστή στο 50% και στο 75%.
Οι
διάφορες δεξαμενές μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε κοινότητες άνω των 30 ατόμων
(ξενοδοχεία, πολυκατοικίες) όπου η χρήση σηπτικών βόθρων συνεπάγεται μεγαλύτερο
χώρο. Στη Γαλλία π.χ. η νομοθεσία απαγορεύει τη χρήση των δεξαμενών Imhoff για κοινότητες
μικρότερες των 30 ατόμων. Το ίδιο υποστήριξε κι ο ίδιος ο Imhoff ο οποίος συνιστούσε για κοινότητες κάτω των 50
ατόμων τους σηπτικούς βόθρους.
Διαστάσεις
Κατά το
Jung και
το Renard είναι απαραίτητοι οι
παρακάτω όγκοι για κάθε «κάτοικο».
Κοινότητες άνω των 30 ατόμων
Όροφος καθίζησης…………………….65 λίτρα/κατ.
Όροφος χώνεψης ……………………..100 λίτρα/κατ.
Κοινότητες άνω των 300 ατόμων
Όροφος καθίζησης …………………..10+15 λίτρα/κατ
Όροφος χώνεψης …………………….30+40 λίτρα/κατ.
Αναλογικά
διαστασιολογούνται οι δεξαμενές για ενδιάμεσες περιπτώσεις.
Για
Κοινότητες μέχρι 100 κατοίκους προβλέπεται για το χώρο καθίζησης παραμονή του
υγρού στη δεξαμενή 4-5 ώρες. Λαμβάνεται υπόψη μια μέση τιμή υδάτινης
κατανάλωσης σε διάστημα 12 ωρών. Για το χώρο της χώνεψης σ’ αυτή την περίπτωση
προβλέπεται από άλλους μελετητές σαν ελάχιστος όγκος 110-120 λιτ/κάτοικο.
Δίνεται
μεγάλη προσοχή στην κατασκευαστική πλευρά του χώρου χώνεψης. Ο χώρος αυτός θα
πρέπει να έχει ένα βάθος τουλάχιστον 4 μέτρα ώστε οι φυσαλίδες του βιολογικού
μεθανίου που παράγεται ανεβαίνοντας ν’ αποκτούν τέτοια ταχύτητα, ώστε να σπάνε
την επιφάνεια και να εμποδίζουν τον σχηματισμό κρούστας.
Η
παραγωγή χωνεμένης λάσπης στο πρωταρχικό αυτό στάδιο, όπως υποστηρίζει ο ίδιος
ο Imhoff είναι περίπου 0,26 λίτρα/κάτοικο με 87% υγρασία που
ισοδυναμεί δηλαδή, με 34 γραμμάρια ανά κάτοικο ξηρών ουσιών.
Η λάσπη
μπορεί να χρησιμοποιηθεί στα χωράφια για λίπασμα ώστε να μεταφερθεί σε κλίνες
ξηράνσεως ή να πάει στη χωματερή.
Όταν οι
ανάγκες το απαιτούν μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη σειρά 2 και 3 δεξαμενές IMHOFF. Οι σχισμές
επικοινωνίας των δύο ορόφων μπορούν να είναι και απ’ τις δύο πλευρές, το δε
άνοιγμά τους στα 10 εκ. Η συγκέντρωση της λάσπης δεν θα πρέπει να υπερβαίνει τα
50 εκατοστά.
Προσοχή: Στο άρθρο
αυτό υπάρχει σχέδιο
