Φύλλο
64 Οκτώβριος 1998
Αναστέλλουμε την έκδοση
Η απόφαση να αναστείλει την έκδοσή
της αυτή η εφημερίδα, ΔΕΝ έχει σχέση με τις δημοτικές εκλογές και με τα
αποτελέσματά τους. Ήταν ειλημμένη από το καλοκαίρι και έχει σχέση με το είδος
αυτής της εφημερίδας και την κόπωση του γράφοντος.
Αυτή η εφημερίδα δεν ήταν, κατά
κύριο λόγο, ένα μέσο ενημέρωσης και πληροφόρησης, αλλά έκφραση γνώμης, άποψης,
προβληματισμού. Αυτή τη στιγμή αισθάνομαι ότι τα είπαμε όλα. Ότι στερέψανε οι
σκέψεις μας, ότι επαναλαμβάνουμε τον εαυτό μας. Αυτό δεν μου αρέσει, παρόλο που
η επανάληψη αποτελεί τη μητέρα της μάθησης.
Όταν ξεκινάει κάποιος ένα εγχείρημα
για να πει δημόσια κάποιες απόψεις, να καταθέσει κάποιες γνώμες, να αποκαλύψει κάποιες
αλήθειες, να εκτεθεί στην κοινωνική και πολιτική κριτική, διακινδυνεύει. Όταν
μάλιστα αυτά που λέει αναστατώνουν μία «τακτοποιημένη» και παθητική κοινωνία
και ενοχλούν το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο, τότε τα πράγματα γίνονται
πιο σκούρα. Δεν περιμέναμε, όμως, τόσο ανίερες επιθέσεις, συκοφαντίες και
απειλές που δεχθήκαμε σ’ αυτά τα 5 χρόνια και 120 μέρες της έκδοσης. Αυτή η
εφημερίδα είχε γίνει ο κύριος στόχος της Δημοτικής Αρχής, επειδή την ενόχλησε.
Ποτέ, όμως, δεν έκανε προσωπικές επιθέσεις και δεν χρησιμοποίησε λάσπη
εναντίον των αντιπάλων της.
Χρησιμοποίησε πάντα επιχειρήματα και κάλεσε τους πάντες, εάν το επιθυμούσαν, να
κάνουν διάλογο μαζί της με τον ίδιο, κόσμιο και δημοκρατικό τρόπο. Δεν αποδέχθηκαν
τον διάλογο και προτίμησαν τον ανιαρό εύκολο μονόλογο. Χρησιμοποίησαν τόνους
λάσπης εναντίον μας, παραπληροφορώντας και διαστρεβλώνοντας τις θέσεις μας,
χωρίς ποτέ να τις μνημονεύσουν. Δείχνανε με αυτό τον τρόπο την ένδεια των ιδεών
τους και την έλλειψη των επιχειρημάτων τους.
Προσπαθήσαμε σ’ αυτά τα 5 χρόνια και
120 μέρες να παρουσιάσουμε τα προβλήματα του Πόρτο Ράφτη και να πούμε τη γνώμη
μας γι’ αυτά. Είπαμε πολλά για την υγεία, την επιστήμη, την τέχνη, την ποίηση,
την λογοτεχνία, την ψυχολογία, την ιστορία, την αρχαιολογία, την κηπουρική και
τόσα άλλα.
Προσπαθήσαμε ν’ αφηγηθούμε το
κοινωνικό γίγνεσθαι της τοπικής μας κοινωνίας όχι όπως έδειχνε, αλλά όπως ήταν
στην πραγματικότητα. Ανασύραμε σωμασμένες λέξεις, όπως η αδικία, η διάκριση, η
άνιση μεταχείριση και τις κάναμε συνείδηση στους αναγνώστες μας.
Πριν από 5 χρόνια και 120 μέρες, το
φύλλο 1 (Ιούνιος 1993) γράφαμε: «Θέλουμε
να προλάβουμε και ν’ αποτρέψουμε τη ρύπανση του αέρα, του εδάφους και της
θάλασσας του Πόρτο Ράφτη, μιας απ’ τις λίγες καθαρές ακόμα της Αττικής… Θέλουμε
να έχουμε ασφαλτοστρωμένους δρόμους με φώτα, συγκοινωνία, καλά πεζοδρόμια για
να περπατάμε, πλατείες και προκυμαία για να κάνουμε βόλτα. Θέλουμε αστυνομική
επαγρύπνηση για την ασφάλεια της περιοχής…» Τι απ’ αυτά έχει
ικανοποιηθεί σήμερα; Τίποτα. Ισχύουν ακόμα και αναμένουν τη λύση τους,
ιδιαίτερα το τελευταίο που υπογραμμίσαμε.
Ήταν λογικό, μία εμπειρία σαν αυτή,
να τέλειωνε κάποτε. Κράτησε πάρα πολύ. Μία εφημερίδα σαν τη δική μας, που δεν
είχε σκοπό το οικονομικό όφελος, βγαίνει όταν υπάρχει αίσθημα προσφοράς. Βγαίνει
γιατί θέλεις να προσφέρεις χωρίς αντάλλαγμα. Δεν σκέφτεσαι το αντάλλαγμα.
Διαφορετικά δεν θα επιχειρούσες την έκδοση. Είναι όπως οι μεγάλοι έρωτες, που
δίνεις χωρίς υστεροβουλία. Κάποτε τελειώνουν και αυτοί. Οι περισσότεροι πολύ
γρήγορα μάλιστα.
Η απουσία της θα λείψει σε όλους
μας. Ιδιαίτερα θα λείψει από τους αφοσιωμένους αναγνώστες μας. Θα λείψει όμως
και σε εκείνους που τα βλέπουν διαφορετικά από εμάς, αλλά σκέπτονται. Δεν θα
λείψει απ’ τους… γενικά αδιάφορους. Θα χαρούν οι φανατισμένοι και οι στενοκέφαλοι.
Σε αυτούς, δεν πειράζει, ας δώσουμε λίγη χαρά, τη χρειάζονται, τους συμβαίνει
σπάνια στη ζωή γιατί δεν έχουν περίσσευμα καρδιάς.
Το αιώνιο πρόβλημα, το οικονομικό,
μας γονάτισε πολλές φορές, αλλά μείναμε όρθιοι. Τετρακόσια χιλιάρικα κάθε μήνα,
δεν είναι λίγα. Οι συνδρομητές μας και οι χοροί που διοργανώναμε μαζί με τις
διαφημίσεις που προσπαθούσαμε πάντα να είναι όσο το δυνατό λιγότερες, ήταν οι
χρηματοδότες μας. Τα οικονομικά μας βιβλία βρίσκονται πάντα στη διάθεση, όχι
μόνο των μελών του Συλλόγου μας, αλλά και σε οποιονδήποτε συνδρομητή μας που
θέλει να πληροφορηθεί για να διαπιστώσει ότι όλη η ομάδα δούλεψε, όχι μόνο
ανιδιοτελώς, αλλά και με προσωπικές οικονομικές θυσίες. Η κόπωση επήλθε απ’ τη
συνεχή οικονομική αγωνία, απ’ την πνευματική και προσωπική προσφορά, απ’ τη
συνεχή πίεση και υπενθύμιση στους συνεργάτες και φίλους, να γράψουν και να
σεβαστούν τα περιθώρια που μας έδινε ο χρόνος για να είμαστε συνεπείς και να
βγαίνει το φύλλο στο μήνα του. Δεν τα καταφέρναμε πάντα.
Ώρες πολλές, μέρες και νύχτες να
γράφουμε, να διορθώνουμε, να ξαναγράφουμε, παραμελώντας τη δουλειά μας, την
προσωπική μας ζωή, την οικογενειακή μας συντροφικότητα. Συλλογή ύλης, διάβασμα
των άρθρων, ποιο θα μπει, σε ποια σελίδα, με τι χαρακτήρες, γιατί αυτό και όχι
εκείνο, συζήτηση με τη Συντακτική Επιτροπή. Φωτοστοιχειοθεσία, ένταση με τον
φίλο το Σώτο τον Μάγγο για τα λάθη, για το χρόνο που θα έπρεπε να είναι έτοιμη
η εφημερίδα για διόρθωση. Τυπογραφείο, ετικέτες, αποστολή. Σε όλη αυτή τη
διαδικασία, πάντα παρούσα η Κατερίνα η Καραπάνου, να μαζεύει τα χειρόγραφα, να
πάει στη στοιχειοθεσία, να διορθώνει, να γράφει, να απαντάει στο τηλέφωνο, να
τρέχει να κάνει ρεπορτάζ, να παίρνει συνεντεύξεις… Οφείλουμε όλοι ένα μεγάλο
ευχαριστώ στην Κατερίνα, που χωρίς τη δική της βοήθεια η εφημερίδα σίγουρα δεν
θα ζούσε μέχρι σήμερα.
Οφείλω να ευχαριστήσω επίσης τις
«παλιοσειρές», τον Αλέκο και την Ιφιγένεια Αλεξάκη, που μαζί αρχίσαμε αυτή την
περιπέτεια. Ο Αλέκος με την εύθυμη νότα των χρονογραφημάτων του. Η Ιφιγένεια με
την αυστηρότητα και τη σοβαρότητα των ιστορικών της αναζητήσεων. Τον παλαίμαχο
αγωνιστή Κώστα Χρονόπουλο που τα άρθρα του απόπνεαν ζωντάνια νεανία. Τη Δέσποινα τη Χρονοπούλου που την ενοχλούσαν
ακόμα και τη νύχτα στο τηλέφωνο κάποιοι απαιτητικοί αναγνώστες και που δεν αξιοποίησε
όσο μπορούσε τις ικανότητές της στο γράψιμο. Τον Νίκο τον Νικολάκη, όχι μόνο
για το χιούμορ και τις ατάκες του στο Πόρτο Κράχτι, που δημιουργούσε την εύθυμη
πλευρά της υπόθεσης, αλλά και για όλη τη «λάντζα» της συλλογής των συνδρομών.
Το ίδιο και τον Σπύρο τον Αγιανδρίτη.
Τον Διονύση τον Κλαδάκη που με τα τεκμηριωμένα άρθρα του στα οικιστικά, έδωσε
την ευκαιρία να ενημερωθούν σωστά οι αναγνώστες μας. Τον Μανώλη τον Κιουπάκη
που με το ήθος και τη σεμνότητά του, πρόσφερε παντού. Στη συλλογή χρημάτων, στο
γράψιμο, στη διόρθωση των κειμένων. Την Καίτη την Πιπεροπούλου που με την τέχνη
της στο γράψιμο μας έκανε να διαβάζουμε τα άρθρα της με ιδιαίτερη ευχαρίστηση.
Τον θαυμάσιο ποιητή και φίλο, τον Κώστα τον Νικολάου, που αρκούσε να του
διηγηθείς μία ιστορία ή να του περιγράψεις μία κατάσταση και αμέσως του το
μετέφραζε σε ποίημα. Τον Κώστα τον Γκίνη
που με μία γελοιογραφία έλεγε περισσότερα από όσα μπορούσε ν’ αφηγηθεί ένα
άρθρο. Τον Γιώργο τον Καλοκαιρινό τω πρώτων χρόνων, που γρήγορα πιστεύουμε να
τον έχουμε ξανά μαζί μας από άλλο μετερίζι, τον Αλέξανδρο τον Λιπιάτο, τον
Θόδωρο και τον Άκη που κάθε φορά ήταν παρόντες για τη μεταφορά της εφημερίδας
στο Ταχυδρομείο. Τον Ανδρέα τον Σαρηγιάννη που σε αφοπλίζει η σεμνότητά του και
οι γνώσεις του. Δεν πρόλαβες να γράψεις Ανδρέα. Κόλλησες όμως χιλιάδες
ετικέτες. Ευχαριστήθηκες! Την Άννα τη
Δήμα, πάντα ευχάριστη και ευγενική στις δημόσιες σχέσεις, αλλά και πάντα
συνεπής μαζί με την Πίτσα την Μανιάτη στο «βασανιστικό» κόλλημα της ετικέτας άνευ της οποίας, η
εφημερίδα δεν μπορούσε να φύγει. 8.500 φύλλα, 8.500 ετικέτες κάθε φορά, δεν
ήταν μικρή υπόθεση. Όλοι κάναμε αυτή τη δουλειά.
Ευχαριστούμε, επίσης, όλους όσους
κατά καιρούς περάσανε απ’ το «κόλλημα» της ετικέτας ή μας στείλανε συνεργασίες,
επιστολές, άρθρα.
Θα ήταν άδικο εάν δεν ευχαριστούσα
τη γυναίκα μου την Κλορίντα, όχι μόνο για την τακτική συνεργασία της πάνω στα
προβλήματα της ψυχοσωματικής υγείας, αλλά και για την υπομονή της στις
ατέλειωτες ώρες μοναξιάς απ’ τη δική μου ενασχόληση με την εφημερίδα. Ζητάω
κατανόηση από τον γιό μου τον Αλέξανδρο, εάν του έλειψα αυτά τα χρόνια και τον
ευχαριστώ για την κάθε τόσο αρθρογραφία του στην εφημερίδα.
Τέλος, ένα θερμό ευχαριστώ σε όλους
εκείνους που μας διαβάζανε και ιδιαίτερα στους πιστούς μας συνδρομητές. Δεν
αποκλείεται να ξανασυναντηθούμε. Εξ άλλου… αναστέλλουμε, λέμε, όχι διακόπτουμε
για πάντα…
Γεια σας
αγαπητοί αναγνώστες, γεια σας αγαπητοί φίλοι
Χρήστος
Κωτούλας
Συμπεράσματα απ’ τις Δημοτικές
εκλογές στο Δήμο Μαρκοπούλου
Μακριά από τη συναισθηματική φόρτιση των πρώτων ημερών που
είχαν τα εκλογικά αποτελέσματα σε όλους μας που πήραμε ενεργά μέρος στην
εκλογική μάχη των δημοτικών εκλογών της 11ης και 18ης
Οκτωβρίου αυτού του χρόνου, μπορούμε τώρα, πιο ψύχραιμα και περισσότερο λογικά,
να κάνουμε έναν απολογισμό και να επιχειρήσουμε μια πρώτο ανάλυση αυτών των
αποτελεσμάτων. Η ανάλυση αυτή είναι απαραίτητη για να διαπιστώσουμε τις τάσεις
της τοπικής μας κοινωνίας και να ερμηνεύσουμε το μήνυμα του εκλογικού σώματος.
Εάν μία παράταξη πήγε καλά ή όχι στις δημοτικές εκλογές,
εξαρτάται από α) εάν πέτυχε στον κύριο
στόχο που είχε θέσει και β) εάν η δυναμική που παρουσίασε στις δημοτικές εκλογές
ήταν θετική.
Για να αναγνώσουμε την κατεύθυνση και τη δυναμική της κάθε
παράταξης, θα πρέπει να συγκρίνουμε τα αποτελέσματα αυτών των εκλογών με τις
προηγούμενες δημοτικές εκλογές του 1994.
Εδώ παρατίθεται πίνακας με τα
αποτελέσματα του κάθε συνδυασμού κατά τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις 1994 και
1998
1.- ΑΝΟΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ. Ο στόχος που έθεσε η παράταξη του κ. Κατσίκη
επιτεύχθηκε. Επανεξελέγη για τρίτη τετραετία Δήμαρχος κι αυτό δεν μπορεί παρά
να θεωρηθεί μεγάλη επιτυχία.
Απ’ αυτή την εκλογική μάχη, όμως, ο
κ. Κατσίκης βγήκε μεν νικητής, αλλά «λαβωμένος». Πράγματι. Εάν συμφωνήσουμε,
όπως υποστηρίζουμε στο πρωτοσέλιδο αυτού του φύλλου, ότι «τα ασφαλέστερα
συμπεράσματα των νομαρχιακών και δημοτικών εκλογών είναι εκείνα του α΄ γύρου»
παρατηρούμε ότι ο κ. Κατσίκης την 11 Οκτωβρίου, σε σχέση με τις εκλογές του
1994 (είχε εκλεγεί τότε από την α’
Κυριακή), απώλεσε σχεδόν 11 ποσοστιαίες μονάδες. Όχι μόνο, παρότι στους παλιούς
ψηφοφόρους προστίθενται ακόμα 1.000 νέοι ψηφοφόροι (για την ακρίβεια 999), η
ΑΝΟΔΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ την α΄ Κυριακή, όχι μόνο δεν κερδίζει νέους ψηφοφόρους, αλλά
χάνει και 320 από εκείνους του 1994!.
Επειδή, όμως, δεν παρουσιάζονται στις εκλογές τόσο μηχανιστικά τα
πράγματα, ο κ. Κατσίκης με τις υποσχέσεις, με τα ρουσφέτια και την επιρροή που
εξασκεί η εξουσία δεν μπορεί παρά να πήρε ένα μερίδιο απ’ τους νέους
ψηφοφόρους. Όσο όμως μεγαλύτερο ήταν αυτό το μερίδιο, τόσο μεγαλύτερο ήταν
εκείνο που απώλεσε απ’ τους παλιούς ψηφοφόρους. Όσο μεγαλύτερο ήταν το μερίδιο
των νέων ψηφοφόρων, τόσο περισσότεροι ήταν εκείνοι που απογοητεύτηκαν από την
διοίκηση του κ. Κατσίκη την προηγούμενη τετραετία. Και αποτελεί αρνητικό σημάδι, όταν δεν μπορείς να σταθεροποιήσεις
την «εκλογική σου πελατεία». Σημαίνει
ότι ο τρόπος εξάσκησης της εξουσίας, οι επιλογές του έργου, η εικόνα της
εξουσίας, οι κοινωνικές συμπεριφορές, όχι μόνο δεν πείθουν, αλλά απομακρύνουν
μία ουσιαστική μερίδα ψηφοφόρων. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ. Κατσίκης και στη β΄
Κυριακή που οι μονομάχοι ήταν δύο και τα κριτήρια πολύ διαφορετικά, πήρε μόνο
58 ψήφους περισσότερες από εκείνες που έλαβε το 1994, παρότι στο εκλογικό σώμα
προστέθηκαν 1.000 καινούργιοι ψηφοφόροι.
Εάν ο επανεκλεγείς Δήμαρχος έχει
πολιτικές φιλοδοξίες, θα πρέπει να τον προβληματίσουν πολύ αυτές οι εκλογές. Θα
πρέπει να παρουσιάσει μία νέα εικόνα εξουσίας στην τρίτη τετραετία. Διαφορετικά
θα είναι ο ίδιος που θα υπονομεύσει το πολιτικό του μέλλον.
2.- ΔΥΝΑΜΙΚΗ
ΠΡΩΤΟΠΟΡΙΑ. Ο στόχος της παράταξης που ηγείτο ο κ. Φώτης Μαγουλάς, ήταν να
κερδίσει τη Δημαρχία. Αυτό δεν επιτεύχθηκε και απ’ αυτή την άποψη η «Δυναμική
Πρωτοπορία» που διεκδίκησε την εξουσία στον β΄ γύρο απ’ την «Ανοδική Πορεία»
του κ. Κατσίκη, μπορεί να θεωρηθεί ο μεγάλος ηττημένος.
Την α΄ Κυριακή η «Δυναμική
Πρωτοπορία» συγκέντρωσε το 35,2% και έλαβε 2305 ψήφους. Δηλαδή, είχε μία πτώση
3,89% απ’ το ποσοστό που συγκέντρωσε ο κ. Καβασακάλης το 1994, διατηρώντας τον
αριθμό των ψήφων (8 περισσότερους, με 1000 όμως νέους ψηφοφόρους).
Την β΄ Κυριακή ο κ. Μαγουλάς έφθασε
στο 48,51% των έγκυρων ψηφοδελτίων, κερδίζοντας τους 831 απ’ τους 1204
ψηφοφόρους των άλλων παρατάξεων που δεν συμμετείχαν στη β΄ κατανομή, από τους οποίους ο κ. Κατσίκης πήρε
τους 378.
Τη Δημαρχία, λοιπόν, στον κ. Κατσίκη
και το 48,51% στον κ. Φώτη Μαγουλά, τα έδωσαν οι ψηφοφόροι των άλλων τριών
παρατάξεων που δεν πήραν μέρος τη β΄ Κυριακή.
Ο εκλογικός νόμος λοιπόν, έκανε Δήμαρχο τον κ. Κατσίκη κι όχι η ελεύθερη
έκφραση των πολιτών. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει.
3.- ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ
ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ «ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ». Ο Συνδυασμός αυτός που είχε
επικεφαλής τον κ. Χρήστο Φράγκο παρουσίασε την υποψηφιότητά του λίγους μήνες
πριν τις εκλογές. Λίγη προετοιμασία, καλή ποιότητα στελεχών, καθαρές πολιτικές
θέσεις και απόψεις για τα κοινά. Ταρακούνησε τον δικομματισμό του Μαρκόπουλου
και βάλανε σε μεγάλη δοκιμασία τον κ. Κατσίκη. Άτολμοι, όμως, σε πρωτοβουλίες
που μπορούσαν να δώσουν άλλη διάσταση στη διαλεκτική των δημοτικών παρατάξεων, ώστε
να ξεσκεπαζόταν η υποκρισία και να άνοιγε ο δρόμος για τη συγκρότηση μιας άλλης
κοινωνικής ηθικής που θα ακύρωνε το διαχωρισμό «ξενούρας» και ντόπιου
πληθυσμού.
Ο στόχος της 2ης θέσης
την α΄ Κυριακή και η συμμετοχή της παράταξης στον β΄ γύρο, δεν ήταν εφικτή και
μπορεί μεν να το πιστέψανε για μια στιγμή, αλλά νομίζω, ότι γρήγορα
διαπιστώσανε και οι ίδιοι ότι αυτό δεν ήταν δυνατό. Ο στόχος των 2 δημοτικών
συμβούλων, ίσως και περισσότερων, ήταν πραγματοποιήσιμος, αλλά η λανθασμένη
ανάγνωση της κοινωνίας του Μαρκόπουλου από τους ίδιους, το εμπόδισε. Το 13,2%
όμως, είναι θετικό ποσοστό και μπορούν να παίξουν σαν αντιπολίτευση, σημαντικό
ρόλο.
4.- ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ – ΠΟΡΤΟ
ΡΑΦΤΗ. Η παράταξη αυτή, που υποστηριζόταν επίσημα από το ΚΚΕ , όπως εκείνη
της «Ανοδικής Πορείας» που υποστηριζόταν από το ΠΑΣΟΚ και της «Δυναμικής
Πρωτοπορίας» που υποστηριζόταν από τη Νέα Δημοκρατία, είχε επικεφαλής τον κ.
Συλλελόγλου. Το αποφασίσανε τελευταία στιγμή και κατεβήκανε στις δημοτικές
εκλογές για να διαπιστώσουνε τη δύναμη του κόμματος στην περιοχή. Δεν νομίζω
ότι το 1,36% και οι 89 ψήφοι ήταν εκείνοι που ανέμεναν οι πρωτεργάτες αυτής της
κίνησης.
5.- ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΣ ΥΠΕΡΚΟΜΜΑΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΠΟΡΤΟ
ΡΑΦΤΗ. Ο ΑΝΥΣΠΟΡ δεν κατάφερε για δεύτερη φορά που συμμετέχει στις δημοτικές
εκλογές, να πετύχει τον στόχο του, που δεν ήταν άλλος από εκείνον της
εκπροσώπησής του στο δημοτικό συμβούλιο. Οι 30 ψήφοι που πήρε ο συνδυασμός,
περισσότεροι από εκείνους που έλαβε το 1994, δεν ήταν αρκετοί, αφού ο Δήμαρχος
δεν εκλέχτηκε την α΄ Κυριακή, με αποτέλεσμα ν’ ανέβει το εκλογικό μέτρο στις
595 ψήφους.
Ούτε οι 89 ψήφοι που πήραν οι
συμπολίτες μας που αποχώρησαν από τον ΑΝΥΣΠΟΡ και δημιούργησαν τη «Δημοκρατική
Ενότητα Μαρκοπούλου-Πόρτο Ράφτη» δεν αρκούσαν για να στείλει το Πόρτο Ράφτη
εκπρόσωπο στο δημοτικό συμβούλιο.
Εάν κάποιος εκλογικός αναλυτής
επιχειρούσε να κάνει μία αποτίμηση των εκλογών με την ψυχρή λογική των αριθμών,
θ’ άρχιζε από μία σύγκριση των αποτελεσμάτων του 1998 με εκείνα του 1994 και θα
έλεγε ότι ο ΑΝΥΣΠΟΡ παρουσιάζει μία στασιμότητα. Διατήρησε το ίδιο ποσοστό που
είχε σε ολόκληρο το Δήμο (5,2%) και «τσίμπησε» και 30 ψήφους παραπάνω. Θα
υπογράμμιζε ότι το 5,2% του ’94 και τις 307 ψήφους, τις είχε συγκεντρώσει τότε,
όντας μαζί με τη «Δημοκρατική Ενότητα», η οποία στις φετινές εκλογές από μόνη
της πήρε 89 ψήφους, ήτοι το 1,36%. Θα έκανε μία άθροιση αυτών των δύο
αποτελεσμάτων και θα έλεγε ότι το Πόρτο Ράφτη συγκέντρωσε 426 ψήφους, ήτοι
ποσοστό σε ολόκληρο το Δήμο 6,5% και στο Πόρτο Ράφτη 40% περίπου και θα είχε
δίκιο.
Υπολογίζουμε τους ψηφοφόρους του
Πόρτο Ράφτη στους 1.200-1.300. Δεν μπορούμε να είμαστε ακριβείς, αφού δεν
υπάρχουν ξεχωριστοί εκλογικοί κατάλογοι. Πάντως δεν ξεπερνούν τους 1.300. Εάν
λάβουμε υπόψη την αποχή, τα άκυρα και τα λευκά, τα παραπάνω αποτελέσματα είναι
ορθά και μπορούν να θεωρηθούν ως θετικά για το Πόρτο Ράφτη.
Εμείς όμως, σαν «Ανεξάρτητος
Υπερκομματικός Συνδυασμός Πόρτο Ράφτη» δεν μπορούμε να περιοριστούμε μόνο σ’
αυτούς τους υπολογισμούς, όπως θα έκανε οποιοσδήποτε παλαιοκομματικός
εγκέφαλος. Θα πρέπει να είμαστε και με τους εαυτούς μας αυστηροί και
ειλικρινείς και να χρησιμοποιούμε τα ίδια μέτρα και σταθμά που χρησιμοποιούμε
όταν κάνουμε κριτική στους άλλους. Εξ άλλου σ’ αυτόν τον τόπο εκείνο που λείπει
είναι η αυτοκριτική. Θα πρέπει να δούμε την πραγματικότητα, όπως είναι κι όχι
σύμφωνα με τις επιθυμίες μας. Μόνο τότε μπορεί να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα.
Και η πραγματικότητα λέει ότι ο ΑΝΥΣΠΟΡ με την ελάχιστη προετοιμασία που είχε
στις δημοτικές εκλογές του 1994, είχε κερδίσει την απόλυτη πλειοψηφία στο Πόρτο
Ράφτη, ενώ στις εκλογές της 11ης Οκτωβρίου,, με μεγαλύτερη
προετοιμασία, με αγώνες και κινητοποιήσεις 4 χρόνων, απέσπασε το 32% περίπου,
των έγκυρων ψηφοδελτίων. Αυτό σημαίνει ότι 2 στους 3 Πορτοραφτιώτες δεν ψήφισε
το συνδυασμό του Πόρτο Ράφτη. Αυτή είναι η αλήθεια και θα πρέπει να δούμε τους
λόγους αυτής της συμπεριφοράς των πολιτών.
Τρείς νομίζω, ότι είναι οι υποθέσεις
που μπορούμε να κάνουμε:
α.- Τα
σκοπούμενα και τα ποθούμενα του «Ανεξάρτητου» δεν αφορούσαν τον κόσμο του Πόρτο
Ράφτη αλλά ήταν εγκεφαλικά κατασκευάσματα δικά μας.
β.- Δεν
φτάσανε στον κόσμο.
γ.- Φτάσανε, αλλά δεν γίνανε συνείδηση του
κόσμου.
Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει
έστω και ένας άνθρωπος στο Πόρτο Ράφτη που να μη θέλει να είναι η θάλασσα
καθαρή. Το περιβάλλον φυσικό και όμορφο, που να μη θέλει μία πόλη καθαρή, με
πλατείες, με παιδικές χαρές, με καλοφτιαγμένους δρόμους, με πεζοδρόμια, με
επαρκή Σχολεία και φωτισμό, με χώρους αναψυχής και περιπάτου, χωρίς κλέφτες και
διαρρήκτες, μία πόλη σύγχρονη, μοντέρνα, λειτουργική και υγιή. Μία πόλη των
πολιτών, της κουλτούρας, της παιδείας, της επικοινωνίας και της οικονομικής
ευρωστίας, Γι’ αυτό αγωνιζόμασταν και γράφαμε επί τέσσερα χρόνια σ’ αυτή την
εφημερίδα και για τόσα άλλα, καλά και ωραία. Μας γνώριζε, λοιπόν, ο κόσμος, τον αφορούσαν και τον αφορούν άμεσα αυτά τα
προβλήματα, συμφωνούσε μαζί μας. Μας έλεγε «μπράβο» και μας παρότρυνε να
συνεχίσουμε, θαύμαζε τον αγώνα μας και μας συμπαρίστατο, είχαμε γίνει το σημείο
αναφοράς, της αντίστασης στην αυθαιρεσία, στον αυταρχισμό, στον ηγεμονισμό,
στην αδικία, στις διακρίσεις, αλλά οι 2 στους 3 δεν μας ψήφισαν. ΓΙΑΤΙ;
Πιστεύω ότι ο κόσμος μέσω ημών
έβγαζε το θυμό του, τα απωθημένα του, την οργή του στα κακώς κείμενα και
ιδιαίτερα εκείνα που τον ενοχλούσαν προσωπικά. Ταυτιζόταν μαζί μας στην
αμφισβήτηση της εξουσίας. Παράλληλα όμως, ΦΟΒΟΤΑΝ. ΜΑΣ ΦΟΒΟΤΑΝ!! Φοβόταν το
καινούργιο, την αλλαγή, τις… «περιπέτειες». Έκλινε προς τη συντήρηση, το
βόλεμα, τη σιγουριά των κεκτημένων. Ταυτόχρονα, μας αισθανόταν απόμακρους,
γιατί είμαστε απόμακροι. Μας αισθανόταν άγνωστους γιατί του είμαστε
άγνωστοι. ΛΕΙΠΑΜΕ ΑΠ’ ΤΗΝ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ
ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΚΑΙ ΑΥΤΗ Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΖΩΗ ΕΚΡΙΝΕ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. Εμείς είμασταν οι
«ξένοι» που ερχόμασταν στο Πόρτο Ράφτη τα Σαββατοκύριακα κι ό,τι κάναμε, το
κάναμε από «χόμπι» ή από «προσωπικές φιλοδοξίες». Αυτά ήταν τα επιχειρήματα των αντιπάλων μας
και ιδιαίτερα του κ. Κατσίκη, και έπιασαν τόπο.
Οι απομονωμένοι μόνιμοι κάτοικοι του
Πόρτο Ράφτη (η πλειοδηφία αυτών δεν μας ψήφισε), που ζουν καρτερικά την παγερή
τους μοναξιά του χειμώνα, στο έλεος του κάθε επαγγελματία ή ερασιτέχνη
διαρρήκτη, γεμάτοι από φόβο, αγωνία και αδιαφορία για τα κοινά, αισθάνονταν πιο
ασφαλείς κοντά στην εξουσία, ανεξάρτητα αν αυτή η εξουσία δεν έκανε τίποτα ή
έκανε ελάχιστα για να έχει μια ήρεμη ζωή. Την αισθανόταν όμως πιο κοντά γιατί
ήταν πιο κοντά, τον χαιρετούσε εγκάρδια, του έκανε επισκέψεις, τον χτυπούσε
στην πλάτη, του υποσχόταν και τον διαβεβαίωνε να μην ανησυχεί «εμείς είμαστε
εδώ», μπορεί να τακτοποιηθεί και το παιδί σε κάποια δουλίτσα και ο δρόμος που
εμφανίζεται στο σχέδιο και του κόβει λίγο το οικόπεδο, θα τακτοποιηθεί. Εξ
άλλου, μέχρι τότε που θα εφαρμοσθεί το σχέδιο, έχει ο Θεός…
Μπορούσε ο ΑΝΥΣΠΟΡ να κάνει τα ίδια
πράγματα; Ούτε μπορούσε, ούτε θα έπρεπε.
Μπορούσε, όμως, να μην κάνει τα εντελώς
αντίθετα. Μπορούσε και έπρεπε να σχεδιάσει τον προεκλογικό αγώνα με βάση την
αναγκαιότητα γνωριμίας επαφής και επικοινωνίας με τους πολίτες του Πόρτο Ράφτη
και ιδιαίτερα με τους ψηφοφόρους. Η αλληλογνωριμία δεν θα μπορούσε να γίνει,
παρά με την παρουσία μας στην καθημερινή ζωή του, όπου οι υποψήφιοι και τα
στελέχη του ΑΝΥΣΠΟΡ θα εξηγούσανε γιατί εμείς δεν μπορούμε να βρισκόμαστε
συνέχεια παρόντες στη ζωή του. Να του εξηγούσανε ότι είμαστε το ίδιο με αυτόν
και έχουμε κι εμείς τις δικές μας ενασχολήσεις, ότι τον βρίσκουμε για να
κουβεντιάσουμε πως θα καλυτερέψουμε τη ζωή μας στην περιοχή που ζούμε, πως δεν
είμαστε επαγγελματίες πολιτικοί να του υποσχεθούμε τα πάντα, πως με τη
συμμετοχή και τη συνεισφορά όλων θα ομορφαίναμε την πόλη μας και θα ανεβάζαμε
την ποιότητα της ζωής μας, θα τους εξηγούσαμε το πρόγραμμα του είχαμε για όλα
αυτά και θα διαπίστωνε ότι δεν είμασταν ελέφαντες, όπως προσπαθούσαν να μας
παρουσιάσουν οι εκλογικοί μας αντίπαλοι.
Κι αντί όλων αυτών, εμείς
οχυρωθήκαμε στο εκλογικό μας κέντρο και περιμέναμε τους ψηφοφόρους να μας
επισκεφθούν για να τους ενημερώσουμε, κι όταν οι άλλες παρατάξεις όργωναν
κυριολεκτικά το Πόρτο Ράφτη από τη μία άκρη στην άλλη, εμείς κάναμε… σεμινάρια για το οικιστικό και τη μαρίνα
στους υποψήφιους Νομάρχες της Ανατολικής Αττικής, στους υποψήφιους νομαρχιακούς
συμβούλους και σε οποιονδήποτε είχε την περιέργεια να επισκεφθεί το ωραίο μας
εκλογικό κέντρο!
Αυτή η εσωστρέφεια είχε σαν
αποτέλεσμα να λειτουργεί το εκλογικό κέντρο σαν επαγγελματικό γραφείο κι όχι
σαν πολιτικό εργαστήρι σχεδιασμού και συλλογικής επεξεργασίας των προβλημάτων
και των μηνυμάτων που είχαμε απ’ την κοινωνία, που θα μπορούσαν να επιστρέψουν
στην κοινωνία με το κύρος που θα έδινε η προσωπική μας παρουσία, στην
πραγματική τους διάσταση και απαλλαγμένα απ’ τους ρύπους της παλαιοκομματικής
προπαγάνδας.
Αυτή η εσωστρέφεια δημιούργησε
ένταση μεταξύ των μελών της ομάδας, με αποτέλεσμα να μην αξιοποιηθούν όσο θα
μπορούσαν όλα τα μέλη και τα στελέχη του ΑΝΥΣΠΟΡ.
Δεν πιστεύω, όμως, ότι και με διαφορετική
τακτική στη διάρκεια του προεκλογικού αγώνα ο ΑΝΥΣΠΟΡ θα μπορούσε να
εκπροσωπηθεί στο δημοτικό συμβούλιο. Σίγουρα, όμως, τα αποτελέσματα θα ήταν
καλύτερα. Είμαι πεπεισμένος, όμως, ότι
το Πόρτο Ράφτη εάν ήταν ενωμένο θα εκπροσωπείτο με δικούς του αυθεντικούς
δημοτικούς συμβούλους.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ. Από τις δημοτικές εκλογές της 11ης
και 18ης Οκτωβρίου, ο μόνος που βγήκε χαμένος ήταν για ακόμα μία
τετραετία το Πόρτο Ράφτη. Αυτή τη φορά περισσότερο από κάθε άλλη, αφού δεν
εκπροσωπείται ούτε με Πάρεδρο στο Δήμο. Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ ότι με το
σχέδιο Καποδίστριας εκπροσωπούνται στα δημοτικά συμβούλια των νεοσυσταθέντων
Δήμων από τις συγχωνεύσεις. ΟΛΑ τα χωριά με δημοτικούς συμβούλους, κι εκείνα
που έχουν μέχρι 300 κατοίκους με Πάρεδρο.
Υπάρχουν περιπτώσεις, όπως π.χ. στο Δήμο Μητροπόλεως Καρδίτσας, όπου ο
Δήμαρχος εκλέχθηκε απ’ το μεγαλύτερο χωριό, αλλά στους 10 δημοτικούς του
συμβούλους που απαρτίζουν την πλειοψηφία, μόνο οι 2 είναι απ’ το χωριό του!
Εδώ, ίσως, εμείς αποτελούμε
παγκόσμια πρωτοτυπία, να μην εκπροσωπείται στο δημοτικό Συμβούλιο μια τεράστια
πόλη δεκάδων χιλιάδων κατοίκων επειδή ανήκει διοικητικά στο Δήμο του
Μαρκόπουλου!!
Χάσαμε, λοιπόν, όλοι οι
Πορτοραφτιώτες, επειδή καταφέρανε οι επιτήδειοι της εξουσίας να μας έχουν
διασπασμένους. Χάσαμε όλοι οι Πορτοραφτιώτες επειδή «φταίει το κακό το ριζικό
μας, φταίει το κεφάλι το ξερό μας», όπως λέει ο ποιητής.
Εάν κάποιος τραγουδήσει νικηφόρα,
όπως ο κ. Χατζηαντωνίου π.χ., επειδή με τον συνδυασμό του κ. Κατσίκη πήρε 156
σταυρούς (θα ήταν θετικό για το Πόρτο Ράφτη εάν είχε εκλεγεί), θα είναι εκτός
πραγματικότητας και θα πρέπει να σκεφτεί ότι πολιτικοί άνδρες σοβαρού
διαμετρήματος, όταν ήταν στις παρατάξεις τους, έρχονταν μεταξύ των πρώτων σε
σταυρούς, αλλά όταν επ[ιχείρησαν αυτόνομη δική τους κάθοδο τα’ αποτελέσματα
ήταν οικτρά (βλ. τον σημερινό Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Στεφανόπουλο, τον κ.
Σαμαρά, κλπ). Χωρίς να θέλουμε ούτε στο
ελάχιστο να μειώσουμε την προσωπική συμβολή του κ. Χατζηαντωνίου στη συλλογή
αυτών των σταυρών και χωρίς να θέλουμε να μιλήσουμε αυτή τη στιγμή για
πριμοδότηση, θέλουμε να υπογραμμίσουμε ότι το πλαίσιο, το «μαντρί», που έλεγε ο
συγχωρεμένος Ευάγγελος Αβέρωφ, βοήθησε τον κ. Χατζηαντωνίου.
Χάσαμε
όλοι, λοιπόν, οι Πορτοραφτιώτες. Εάν
αυτό δεν το κατανοήσουμε, τότε θα μείνουμε στο περιθώριο των εξελίξεων της
τοπικής μας κοινωνίας. Εάν το κατανοήσουμε και θέλουμε να βοηθήσουμε το Πόρτο
Ράφτη, θα πρέπει ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ ΟΛΟΙ. Θα πρέπει να πορευτούμε διαφορετικά. Το
πώς, πρέπει να το κουβεντιάσουμε ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. ΟΛΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ
ΓΙΑ ΙΔΙΟΤΕΛΕΙΣ ΣΚΟΠΟΥΣ. ΟΛΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ που πιστεύουν ότι η συμμετοχή και η
ενασχόληση με τα κοινά είναι θέμα ΠΡΟΣΦΟΡΑΣ για το καλό του συνόλου και μέσα
απ’ το καλό του συνόλου και δικό μας καλό.
Προσωπικά πιστεύω, ότι ο ΑΝΥΣΠΟΡ με
αυτή τη μορφή εξάντλησε τη δυναμική του. Έκλεισε τον κύκλο του. Η παρουσία του
υπήρξε θετική και σημαντική στην τοπική μας κοινωνία. Έδωσε αγώνες και πήρε
πρωτοβουλίες που σίγουρα χωρίς αυτούς, τα πράγματα θα ήταν χειρότερα για την
περιοχή μας. Τώρα χρειάζονται άλλες συσπειρώσεις, άλλα οργανωτικά σχήματα,
άλλες μορφές αγώνα.
Δεν νομίζω ότι θα πρέπει να ΑΛΛΑΞΟΥΝ
μόνο οι Πορτοραφτιώτες. Η εμπειρία απ’ αυτές τις εκλογές του επανεκλεγέντος
Δημάρχου κ. Κατσίκη, στον οποίο ευχόμαστε καλή επιτυχία στο δύσκολο έργο του,
ήταν, όπως είδαμε, τραυματική. Θα πρέπει και ο ίδιος ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙ, ιδιαίτερα σε
ότι αφορά τον τρόπο άσκησης της εξουσίας, στο ήθος και το ύφος.
Τον κ. Φώτη Μαγουλά θα τον κρίνουμε
όχι απ’ τις προθέσεις του, αλλά απ’ την αντιπολιτευτική του συμπεριφορά. Από το
πόσο θα προωθήσει εκείνα που έλεγε, π.χ. την εναντίωσή του για τη μαρίνα στο
δημοτικό συμβούλιο. Δεν ξεχνάμε, ότι 4 από τους 5 δημοτικούς του συμβούλους
(συν ο ίδιος 6) είναι οι ίδιοι που ήταν με τον κ. Καβασακάλη και του λέγανε
σχεδόν ΝΑΙ σε όλα με τον κ. Κατσίκη.
Τέλος, θα είναι ενδιαφέρουσα και θα
παρακολουθήσουμε με ιδιαίτερη προσοχή τη συμπεριφορά, τον λόγο και το έργο που
θα προωθήσει στο δημοτικό συμβούλιο, αλλά και τις πρωτοβουλίες σε επίπεδο
κοινωνίας, που θα πάρει η νεοφώτιστη παράταξη του κ. Χρήστου Φράγκου.
Ευχόμαστε σε όλους τους εκλεγέντες
δημοτικούς συμβούλους καλή επιτυχία και να μην ξεχνούν ότι το Πόρτο Ράφτη θα
είναι εδώ και θα κρίνει το έργο τους με κατανόηση, αλλά και με αυστηρότητα.
