Φύλλο 43-44
Ιανουάριος-Φεβρουάριος 1997
Χρονιά περίσκεψης και στοχασμού
Το 1997
θα είναι μία χρονιά αποφασιστικής σημασίας για το μέλλον του Πόρτο Ράφτη. Θα είναι
η χρονιά που θα ωριμάσουν και θα προβάλουν πιο έντονα και ευδιάκριτα οι δύο
τάσεις που καλλιεργούνται στην τοπική μας κοινωνία.
Η πρώτη
είναι εκείνη που προσπαθεί ν’ αρθρώσει έναν αυτόνομο και αυτόβουλο δημοτικό
λόγο και να οργανώσει εκείνο το κοινωνικό υποκείμενο που θα είναι ικανό, όχι
μόνο να διεκδικήσει την αντιπροσώπευσή του στον ενιαίο Δήμο Μαρκοπούλου – Πόρτο
Ράφτη στις δημοτικές Εκλογές του 1998, αλλά και να παλέψει για να κατακτήσει
την πλειοψηφία και την πολιτισμική ηγεμονία στο Δήμο. Σ’ αυτή την τάση, σ’ αυτό
το «στρατόπεδο» ανήκει αυτή η εφημερίδα. Εξ ου και η αντιπαλότητα που
δημιούργησε στην ηγεσία του Δήμου. Ήταν η πρώτη φορά στην ιστορία αυτής της
περιοχής που εμφανιζόταν μια μηνιαία εφημερίδα με τόσο μεγάλη κυκλοφορία (8.000
φύλλα), που αμφισβητούσε τον τρόπο εξάσκησης της εξουσίας του Δήμου του
Μαρκόπουλου στο Πόρτο Ράφτη και που θεωρούσε ότι αυτή η εξουσία μεροληπτούσε
και εκμεταλλευόταν την περιοχή για ίδιο όφελος. Ήταν φυσικό να προξενήσει
αναταραχή, να δημιουργήσει ανακατατάξεις στο συσχετισμό δυνάμεων, να προκαλέσει
νέες, πιο καθαρές συσπειρώσεις, ανάλογα με τα συμφέροντα και τα «πιστεύω» του
καθένα. Ήταν λογικό να στιγματισθεί και να καταπολεμηθεί απ’ την εξουσία, όπως
συμβαίνει πάντα σε εκείνους που αμφισβητούν την παντοδυναμία και την ηγεμονία
των κυβερνώντων. Οι τρόποι αντιμετώπισης είναι ανάλογοι με την κουλτούρα, τη
δημοκρατική ευαισθησία, το εύρος ιδεών και οραμάτων που διαθέτει ο καθένας που
ασχολείται με τα κοινά.
Η άλλη
τάση, το άλλο «στρατόπεδο», είναι εκείνο που πιστεύει, ότι η στρατηγική που
έχει ο Δήμος του Μαρκόπουλου, σχετικά με το Πόρτο Ράφτη, είναι κατά βάση σωστή,
άρα τα προβλήματα μπορούν να επιλυθούν από τον Δήμο, αρκεί να πιέσουμε, και να
τον βοηθήσουμε. Γι’ αυτό θα πρέπει ν’ αγωνιστούμε στα πλαίσια του κατεστημένου,
αφού θα «πρέπει να φιλήσουμε το χέρι που δεν μπορούμε να δαγκώσουμε», όπως
υποστηρίζει ένας πρώην υποψήφιος Πορτοραφτιώτης, που κατέβηκε με τον συνδυασμό
του κ. Κατσίκη, στις τελευταίες Δημοτικές Εκλογές και που πρωτοστατεί μαζί με
άλλα δραστήρια στελέχη στην οργάνωση αυτής της παράταξης. Η ηττοπαθής αυτή τάση
που θεωρεί καταδικασμένη την τεράστια περιοχή του Πόρτο Ράφτη με τις δεκάδες
χιλιάδες κατοίκους και οικιστές, να διοικείται επ’ αόριστον από το Μαρκόπουλο,
μέσα στο 1997 θα οργανωθεί πιο συστηματικά, θα βοηθηθεί από τον Δήμο, θα
προσπαθήσει να εκδώσει κάποιο έντυπο, θα προβεί σε κάποιες εκδηλώσεις και θα
προβάλει μία εξωραϊστική εικόνα του Πόρτο Ράφτη, δοσμένη απ’ την ίδια οπτική των κυβερνώντων την
περιοχή.
Όλοι
μας, όμως, θα μετρηθούμε και θα πρέπει ν’ απαντήσουμε σαν Πορτοραφτιώτες μέσα
στο 1997, στα μεγάλα προβλήματα, που θα καθορίσουν τις τύχες και το μέλλον της
περιοχής. Αυτά είναι: το Αποχετευτικό και οι εγκαταστάσεις του βιολογικού
καθαρισμού, που γίνονται σε μία θέση που εξυπηρετούν ουσιαστικά το Μαρκόπουλο,
τα Καλύβια και τον Κουβαρά. Η μαρίνα που σχεδιάζεται να γίνει στον κλειστό
κόλπο του Λιμανιού που θα έχει σαν αποτέλεσμα τη ρύπανση και την υποβάθμιση της
θάλασσας (η μαρίνα δεν είναι τίποτα άλλο, παρά ένα γκαράζ στη θάλασσα, στην
περίπτωσή μας δε γκαράζ για 500 σκάφη και 200 βάρκες), και το οικιστικό, οι
περιοχές του Πόρτο Ράφτη βγαίνουν η μία μετά την άλλη εκτός Σχεδίου, οι
αυθαίρετες κατασκευές οργιάζουν, οι επιτήδειοι κερδοσκοπούν και τα
«διαπλεκόμενα» συμφέροντα κυριαρχούν. Ο
κοινωνικός ιστός του Πόρτο Ράφτη αποσυντίθεται και η πνευματική ζωή
μετατοπίζεται όλο και περισσότερο προς την πόλη του Μαρκόπουλου. Οι πνευματικοί
άνθρωποι της περιοχής θα πρέπει να ορθώσουν το ανάστημά τους και να πάρουν
πρωτοβουλίες για να δημιουργηθούν στέκια συζητήσεων και προβληματισμού και να
μην καταφεύγουν σαν καταδιωκόμενοι στη λίγη πνευματική τροφή που προσφέρει το
Μαρκόπουλο. Το καινούργιο Σχολείο μπορεί ν’ αποτελέσει ένα απ’ αυτά τα στέκια.
Το παλιό Σχολείο θα πρέπει να αξιοποιηθεί.
Το
Πόρτο Ράφτη θα υπάρξει και θα ζήσει εάν αγαπηθεί κατ’ αρχήν απ’ τους δικούς του
πολίτες. Διαφορετικά θα παραμείνει αφιλόξενο με χιλιάδες απομονωμένα σπίτια
όπου η μοναξιά, ο φόβος και η αγωνία θα κυριαρχούν στο εσωτερικό τους. Ένας
Δήμος που αποτελείται από δύο (2) οικισμούς (Μαρκόπουλο και Πόρτο Ράφτη),
μπορεί να είναι ενιαίος και ισχυρός μόνο όταν στέκεται και στα δυο του πόδια,
όταν υπάρχει ζωή και στους δύο οικισμούς.
Σήμερα ο Δήμος κουτσαίνει. Οι κοντόφθαλμες πολιτικές των δημοτικών
αρχόντων του Μαρκόπουλου, ακρωτηρίασαν τον Δήμο. Όλη η κοινωνική και πνευματική
ζωή μεταφέρεται στο Μαρκόπουλο. Στο Πόρτο Ράφτη λείπουν οι πιο στοιχειώδεις υποδομές
συλλογικής ζωής και δραστηριότητας.
Σ’ αυτά
τα προβλήματα και σε ένα σωρό άλλα, θα πρέπει να σκύψουμε με προσοχή, περίσκεψη
και στοχασμό και να δώσουμε λύσεις με προοπτική. Ο καθένας μας θα πρέπει να
κάνει τις επιλογές του και ν’ αποφασίσει «με ποιον θα πάει και ποιόν θα
αφήσει».
